فکر کنم بزرگترین مجازات این که با هر چیزی غیر خدا به آرامش برسیم خودش باشه! یعنی مجازاتمون اینه که با همون غیر خدا به آرامش برسیم ☹ مثل مجازات بچه کوچولویی که با مامانش قهر می کنه! روزی که با چیزی غیر خدا آروم بشی، بعد هر کار کنی که دوباره دلت با یاد خدا آروم کنی، دل خودت نمی تونه 😥 نه این که اصلا خدا بخواد تنبیهت کنه ! خودت با دست خودت داری خودت تنبیه می کنی! چون تمام فکر و دلت رو اون چیز دیگه پر کرده 😥 هر چی می خوای به یاد خدا بیافتی و حس و حال حرف زدن با خدا رو داشته باشی، باز می بینی فکر و دلت پر از همون چیزهای دیگه است! اون وقته که همه چیزهایی که دلت بهشون خوش کرده بودی مثل یک کنه کثیف دورت می چرخش و بهت می چسبن و ازشون حالت تهوع پیدا می کنی! می خوای داد بزنی و سر به بیابون بزاری و از همه چی فرار کنی! و داد بزنی خدایا بسه دیگه غلط کردم! 😥