چرا ناامید شدن ما انقدر برای خدا مساله عجیبی اه؟ مگه نه این که ناامیدی نتیجه جهل و عدم آگاهی از آینده و دلایل اتفاقات و درستی و نادرستی راه هاست. خب ما هم که آخر جهل و عدم آگاهی هستیم. چرا نباید ناامید و سرخورده بشیم؟ شایدم چون ناامیدی نتیجه عدم اعتماد به خداست چیز بدی اه. یعنی باید معتقد باشیم که هر اتفاقی حتما یک حکمت و یک مدت و یک فرجی داره که همه به دست خداست. یا برای این ناامیدی بده که مربوط به دلبستگی ما به دنیاست؟ و این که ناملایمات نتیجه رفتار خود ما هستن و یا وسیله ای برای بیدار کردن ما از خواب دنیایی؟ آیا نباید اصلا از ناملایمات ناراحت بشیم؟ یعنی اصلا دست خود ماست؟ یا فقط عکس العملمون اه که دست ماست؟ کاش می تونستم ناامید و ناراحت نشم. واقعا نتیجه گیری از این بحث کار سختی اه. همونجور که ناراحت نشدن و ناامید نشدن کار سختی اه. پس بهتره کلا نتیجه گیری نکنم!