یک چیز در مورد نماز هست که گاهی می تونم خیلی کم حسش کنم. این حقیقت که نماز برای فرشته ها حکم تغذیه برای انسان ها رو داره. یعنی به نماز خوندن نیاز دارن و بدون اون نمی تونن سر کنن. اما انسان ها دو جنبه دارن که یکی حیوانی اه و نیاز به غذا و آشامیدنی حیوانی داره، که خب خیلی راحت قابل لمس اه. و یک جنبه فرشته ای که نیاز به نماز داره ولی به راحتی قابل درک نیست و کمی هم با جنبه حیوانی در دو نقطه خیلی دور از هم قرار داره. بنابراین در این کشمکش نماز خوندن انسان خیلی بالاتر از نمازخوندن فرشته است، به شرطی که بتونه اون جنبه فرشته ای خودش لمس کنه و با نیاز تمام نماز بخونه. چنین لمس و توجهی در نماز می تونه خیلی نماز رو لذت بخش تر کنه. می شه اسمش رو گذاشت: تغذیه آن سانی!