قبل کرونا چقدر بدو بدو داشتم! چقدر کار سرم می ریخت. چقدر صبح های زود عجله داشتم. چقدر همه چی سریع بود! اصلا نمی فهمیدم دنبال چی هستم! بعد یکی کنترل زندگی رو برداشت و زد رو دور آهسته!! حالا چند وقته همه خوابن! همه چی کند و آهسته است! البته دور و برم کم نیستن کسایی که هنوز شتابان می دون! ولی هر کی به من و کارهام ارتباط داره الان خوابه! حالا می تونم یک کم به مناظر اطراف نگاه کنم! می تونم یه گوشه پارک کنم و از خودم بپرسم الان کجا دارم می رم!؟ می تونم بشینم و با خودم فکر کنم اصلا این کار ارزششو داره یا نه؟! یا این که ته همه این ها چی می مونه؟! خدا رو شکر کرونا برای من منحوس نبوده! خدا رو شکر که منم فقط به فکر این که کی می شه دوباره دور هم باشیم نیستم و حسرت این چیزهای پوچ و بیهوده رو نمی خورم! کرونای مبارک برای من فرصت اندیشیدن و نفس کشیدن اه! حالا فواید بسیار دیگه اش جای خود! کرونا عمرت دراز باد!